İki güzel kitap

            İnsan yetişkin olup, hele bir de 40'ı devirdi mi anlıyor! Çocuklukta yaşadığımız dünya sanki bu dünya değildir, her görüntü, her ses, her koku, bugünkünden başkadır. Su bardakları, sandalyeler, perdeler bile, kapı zillerinin, ramazan davulcularının sesi, yağda yumurta ve çarşaf kokuları bile. Güneşli günlerin ışıltısı da bir başka görünür göze, yağmurlu günlerin pusu da. Sevgi, aşk, nefret, bağlılık,yalan, doğru, güven, güvensizlik, merhamet ve daha nicesi,  tam da ne olduğunu bilmeden yaşanır o yıllarda. Çoğu da bugün algıladığımız gibi değildir. Bütün bunları yeniden düşündüm, twitter' da tesadüfen karşıma çıkan bir yazar, Onur Gökşen' in iki kitabını okurken. "Bizim de Renkli Televizyonumuz Vardı" ve "Yedi Kere Sekiz" 
          Geleceğin geçmişten bağımsız mı şekillendiğini sormuş Onur Gökşen. Bence her anı yaşanmış ve bize dahil olmuş olduğu için geçmiştir aslolan ve geçmişinizi sürüklemeyeceğimiz hiç bir gelecek yoktur. Gülmekten karnıma ağrılar girdi bir çok öyküde. Ama gülerken bir çok kere içimin sızladığını da fark ettim. Satır aralarında dolaşan hüzün peşinizi hiç bırakmıyordu her iki kitapta da. Aramızda iki yaş fark olan kız kardeşimle benzer öykülerimiz olduğunu anımsadım, çoğunu meğer unutmuş olduğum. Büyük kardeş olmanın insana yüklediği bir yandan can sıkıcı, bir yandan da gururlandırıcı misyonu anımsadım. Ailenin insanı boğan, çileden çıkaran, kaçma isteği doğuran nice vasfına karşılık içinde kendinizi güvende hissettiğiniz tek yer olduğunu anımsadım.
         Onur Gökşen' i yazarlık yolunda çok daha yukarılara taşıyacağının nişanı olan bu iki kitabı için, ciddi gözlem gücü, muhteşem teşbihleri, ince mizahı, akıcı ve zorlamasız dili, kendisiyle dalga geçebildiği ve buna okuyucuya da inandırabildiği için kutlarım! Başarılar Onur Gökşen...